Το συνθετικό χρωστικό που ονομάζεται ερυθροσίνη και παράγεται από πετρέλαιο είναι επίσης γνωστό ως “Red 3” στη Βόρεια Αμερική και δίνει στα τρόφιμα μια ροζ έως έντονη κόκκινη όψη
Οι αμερικανικές αρχές ανακοίνωσαν σήμερα ότι απαγορεύουν τη χρήση στα τρόφιμα και τα φάρμακα μιας αμφιλεγόμενης ερυθράς χρωστικής ουσίας, που είναι γνωστή τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια για την πρόκληση διαφόρων μορφών καρκίνου στα ζώα — απόφαση που αποτελεί μεγάλη νίκη για τις ενώσεις καταναλωτών.
Το συνθετικό χρωστικό που ονομάζεται ερυθροσίνη και παράγεται από πετρέλαιο είναι επίσης γνωστό με την ονομασία E127 στην Ευρώπη και ως “Red 3” στη Βόρεια Αμερική. Χρησιμεύει για να δίνει στα τρόφιμα ή στις κάψουλες των φαρμάκων μια ροζ έως έντονη κόκκινη όψη.
Το χρωστικό αυτό υπάρχει σε σχεδόν 3.000 προϊόντα διατροφής που διατίθενται στο εμπόριο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τη βάση δεδομένων της περιβαλλοντικής οργάνωσης EWG: καραμέλες, φρούτα σε κονσέρβα, ποτά, ακόμη χορτοφαγικό υποκατάστατο του μπέικον.
Η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) “ανακαλεί την άδεια χρήσης του Red 3 στα τρόφιμα καθώς και στα φάρμακα που λαμβάνονται από το στόμα, διευκρίνισε σε επίσημο έγγραφο που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.
Αυτή η χρωστική ουσία ήδη δεν μπορούσε να χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες στα καλλυντικά και τα φάρμακα που εφαρμόζονται απευθείας στο δέρμα από το 1990 λόγω του κινδύνου αλλεργίας και υποψιών για την καρκινογόνο φύση της, έπειτα από μελέτες που έδειξαν ότι προκαλεί διάφορες μορφές καρκίνου στα τρωκτικά.
Αλλού στον κόσμο, αρκετές χώρες, κυρίως αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιορίζουν πολύ αυστηρά τη χρήση της.
Αμερικανικές ενώσεις καταναλωτών είχαν υποβάλει αίτημα 2022 στην FDA να απαγορεύσει τη χρήση αυτού του προσθέτου στα τρόφιμα καθώς και στα φάρμακα που χορηγούνται από το στόμα.
Ένα αίτημα στο οποίο οι αρχές αποφάσισαν να απαντήσουν θετικά.
Το μυθιστόρημα «Αδελφοί Καραμάζωφ» είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Η πλοκή του έργου επικεντρώνεται γύρω από την διαλυμένη οικογένεια των Καραμάζωφ, που προσπαθεί μετά από χρόνια να γεφυρώσει το χάσμα που την χωρίζει. Οι αδελφοί Καραμάζωφ εκφράζουν στο σύνολό τους το πολύπτυχο της ανθρώπινης ψυχής και ο καθένας τους κουβαλάει και κάτι το σκοτεινό. Ο δύστροπος χαρακτήρας του πατέρα, Φιοντόρ Πάβλοβιτς Καραμάζωφ, και οι συνεχείς συγκρούσεις τους δυσχεραίνουν την προσπάθεια επανένωσης. Η συνεχής αυτή σύγκρουσή θα αποτελέσει την αιτία της διάλυσης της οικογένειας καθώς ο πατέρας μετά από μια λογομαχία, καταλήγει άγρια δολοφονημένος και όλα τα στοιχεία υποδεικνύουν τον ένα από τους αδερφούς ως δράστη. Ο ένοχος φαίνεται να είναι μόνο ένας, εντούτοις τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.
Δυο λόγια του συγγραφέα από την εισαγωγή του βιβλίου :
ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ να περιγράφω τη ζωή του ήρωά μου, του Αλεξέι Φιοντόροβιτς Καραμάζοβ, νιώθω κάπως άβολα. Να τι συμβαίνει: Αν και αποκαλώ τον Αλεξέι Φιοντόροβιτς ήρωά μου, το καταλαβαίνω ωστόσο και μόνος μου πως τούτος εδώ δεν είναι δα κάνας μεγάλος άνθρωπος, έτσι προβλέπω μερικές αναπότρεπτες ερωτήσεις σαν κι αυτή: Τι άξιο λόγου έχει ο Αλεξέι Φιοντόροβιτς και τον διαλέξατε για ήρωά σας; Τι το εξαιρετικό έχει κάνει; Σε ποιον και πώς είναι γνωστός; Για ποιο λόγο εγώ ο αναγνώστης πρέπει να χάσω τον καιρό μου για να μάθω τα γεγονότα της ζωής του; Η τελευταία ερώτηση είναι η πιο κρίσιμη γιατί μια μονάχα απάντηση μπορώ να δώσω: «Ίσως να το καταλάβετε μονάχος σας απ’ το μυθιστόρημα». Καλά. Μα αν διαβάσουν το μυθιστόρημα και δε βρουν τίποτα το άξιο λόγου στον Αλεξέι μου Φιοντόροβιτς; Τα λέω αυτά γιατί με λύπη μου προβλέπω πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Κατά τη γνώμη μου είναι αξιοπρόσεχτος. Όμως αμφιβάλλω πολύ αν θα καταφέρω να τ’ αποδείξω και στον αναγνώστη. Και τούτο γιατί ο Αλεξέι είναι μια προσωπικότητα, μα η δράση του ήταν ακαθόριστη, έτσι που κανένας δεν κατάλαβε καθαρά τις πράξεις του. Εδώ που τα λέμε, θα ‘ταν παραδοξολογία, σε μιαν εποχή σαν τη δική μας, να ζητάμε σαφήνεια απ’ τους ανθρώπους. Πάντως, ένα είναι αρκετά βέβαιο: πως αυτός ο άνθρωπος ήταν αλλόκοτος, τύπος μπορώ να πω. Όμως κανένας δεν προσέχει τους παράξενους τύπους, όταν μάλιστα όλοι προσπαθούν να συνταιριάσουν τις μερικότητες και να βρουν κάποιο γενικό νόημα μέσα στη γενική έλλειψη νοήματος. Κι ο παράξενος τύπος στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μια μερικότητα, κάτι το ξεχωριστό. Έτσι δεν είναι; Αν τύχει και δε συμφωνήσετε με την παραπάνω θέση κι απαντήσετε: «Δεν είναι έτσι» ή «δεν είναι πάντα έτσι», τότε ίσως πάρω κουράγιο αναφορικά με τη σημασία του ήρωά μου, του Αλεξέι Φιοντόροβιτς. Γιατί όχι μονάχα ο παράξενος τύπος «δεν είναι πάντα» μερικότητα και κάτι το ξέχωρο, μα απεναντίας, συμβαίνει πολλές φορές αυτός ίσα-ίσα ν’ αποτελεί τον πυρήνα της ολότητας κι όλοι οι άλλοι άνθρωποι της εποχής του, ν’ αποχωρίστηκαν απ’ αυτόν για κάποιον ανεξήγητο λόγο… Εδώ που τα λέμε, δε θα καθόμουνα να δίνω όλες αυτές τις εξηγήσεις που είναι γεμάτες ασάφεια και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Θ’ άρχιζα απλά και σκέτα δίχως πρόλογο: Αν θ’ αρέσει το μυθιστόρημά μου, θα το διαβάσουν κι έτσι. Μα το κακό είναι πως περιγράφω μια ζωή και τα μυθιστορήματά μου είναι δυο. Το κύριο μυθιστόρημα -το δεύτερο- είναι η δράση του ήρωά μου στην εποχή μας, ετούτη ακριβώς την τρέχουσα στιγμή. Όσο για το πρώτο, αναφέρεται σε γεγονότα που έγιναν εδώ και δεκατρία χρόνια. Καλά καλά αυτό δεν είναι καν μυθιστόρημα, μα η διήγηση ενός περιστατικού που συνέβη στα πρώτα εφηβικά χρόνια του ήρωά μου. Όμως είμαι αναγκασμένος να γράψω και το πρώτο μυθιστόρημα γιατί, χωρίς αυτό, πολλά πράγματα στο δεύτερο θα έμεναν ακατανόητα. Όπου, με τούτο τον τρόπο περιπλέκεται ακόμα περισσότερο η αρχική δυσκολία μου: Μια κι εγώ, δηλαδή ο ίδιος ο βιογράφος, αναγνωρίζω πως και το ένα μυθιστόρημα θα έφτανε και θα περίσσευε για έναν τέτοιο ασήμαντο και ακαθόριστο ήρωα, τι θα πούνε λοιπόν τώρα που υπάρχει και δεύτερο και πώς θα εξηγηθεί τούτο το υπέρμετρο θράσος μου; Επειδή τα χάνω προσπαθώντας να βρω τη λύση αυτών των προβλημάτων, παίρνω την απόφαση να τα προσπεράσω χωρίς να δώσω καμιά λύση. Φυσικά, ο διορατικός αναγνώστης το μάντεψε προ πολλού πως απ’ την αρχή σ’ αυτό το συμπέρασμα ήμουν έτοιμος να καταλήξω κι αγαναχτούσε μαζί μου που χάνω άδικα τα λόγια μου και πολύτιμο καιρό. Σ’ αυτό πια μπορώ ν’ απαντήσω καθαρά και σταράτα: Έχανα τα λόγια μου και τον πολύτιμο καιρό πρώτον από ευγένεια και δεύτερον από πονηριά: «Όπως και να ‘ναι μας προειδοποίησε απ’ την αρχή», σου λέει ο άλλος. Να λέμε την αλήθεια, είμαι ευχαριστημένος που το μυθιστόρημά μου έσπασε μονάχο του στα δυο «που στην πραγματικότητα τα διακρίνει μια ουσιαστική ενότητα». Όταν ο αναγνώστης θα διαβάσει το πρώτο, θα τ’ αποφασίσει πια μοναχός του αν αξίζει τον κόπο ν’ αρχίσει και το δεύτερο. Κανένας δεν έχει αναλάβει φυσικά ούτε την παραμικρή υποχρέωση και μπορεί να παρατήσει το βιβλίο απ’ τη δεύτερη σελίδα του πρώτου μυθιστορήματος και να μην το ξανανοίξει ποτέ του. Όμως υπάρχουν και αναγνώστες με πολύ τακτ, που θα θελήσουν με κάθε τρόπο να το διαβάσουν ως το τέλος για να μη λαθέψουν στην αντικειμενική κρίση τους. Τέτοιοι λόγου χάρη είναι όλοι οι Ρώσοι κριτικοί. Έτσι έχω και μπροστά σ’ αυτούς ήσυχη τη συνείδησή μου: Παραβλέποντας όλη τους την ευσυνειδησία και την επιμέλεια, τους δίνω παρ’ όλα αυτά μια νόμιμη πρόφαση να παρατήσουν το μυθιστόρημα απ’ το πρώτο του κιόλας επεισόδιο. Να λοιπόν όλος κι όλος ο πρόλογος. Είμαι απόλυτα σύμφωνος πως είναι εντελώς περιττός μα, μια και γράφτηκε πια, ας μείνει. Και τώρα καιρός ν’ αρχίσουμε.
Ελίζα Κονοφάγου: H καθηγήτρια από την Νέα Υόρκη, που θεραπεύει με υπερήχους καρκίνο αλλά και νόσο ΠάρκινσονΗ ελληνίδα καθηγήτρια και η ομάδα της αναπτύσσουν νέες τεχνικές για ελαστική απεικόνιση αλλά και για θεραπευτική παρέμβαση σε πλήθος νόσων, από τον καρκίνο έως τη νόσο του Πάρκινσονεπιμέλεια medlabnews.gr iatrikanea
Η Εθνική Ακαδημία Ιατρικής των ΗΠΑ (National Academy of Medicine) εξέλεξε ως νέο μέλος της μία διακεκριμένη Ελληνίδα επιστήμονα της διασποράς, την Ελίζα Κονοφάγου, καθηγήτρια Βιοϊατρικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για μια από τις υψηλότερες διακρίσεις που απονέμονται στον τομέα της Ιατρικής.
Η Δρ Ελίζα Κονοφάγου, καθηγήτρια Βιοϊατρικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης επιλέχθηκε για τις καινοτομίες της στο πεδίο των θεραπευτικών υπερήχων και γενικότερα των τεχνολογιών ιατρικής απεικόνισης και των σχετικών κλινικών εφαρμογών τους στις καρδιαγγειακές και νευροεκφυλιστικές παθήσεις, τον καρκίνο κ.ά.
«Η πρωτοποριακή ερευνητική προσπάθεια της Δρ. Κονοφάγου αποτελεί μια αληθινή απόδειξη για τον αντίκτυπο της διεπιστημονικής συνεργασίας μεταξύ μηχανικής και ιατρικής. Το έργο της στον θεραπευτικό υπέρηχο είναι ευρέως αναγνωρισμένο ανοίγοντας νέο έδαφος στην ιατρική πρακτική και θεραπεία. Αυτό είναι μια μεγάλη τιμή για την Ελίζα, για το τμήμα Columbia Engineering αλλά και για το Πανεπιστήμιο» ανέφερε ο Δρ Shih-Fu Chang, προσωρινός κοσμήτορας στο Columbia Engineering. Η καθηγήτρια Βιοϊατρικής Τεχνολογίας και Ακτινολογίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια Ελίζα Κονοφάγου ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο το τηλεφωνικό ραντεβού μας για τη συνομιλία, «τέκνο» της οποίας αποτελεί αυτό το κείμενο, έγινε στις επτά το πρωί, Χειμερινή Ώρα Ειρηνικού (PST), καθώς βρισκόταν στο Σαν Φρανσίσκο για δουλειά. Και ήταν ήδη στις επτά το πρωί έτοιμη και γεμάτη όρεξη για μια ημέρα γεμάτη συνεδριάσεις. Διότι, όπως ο συνομιλητής της καταλαβαίνει ευθύς εξαρχής, είναι μια γυναίκα που λατρεύει αυτό που κάνει, που είχε αποφασίσει τι ακριβώς ήθελε να κάνει από τα 12 έτη της, που δηλώνει ότι «η έρευνα είναι ευλογία». Και ποια είναι η ευλογία στη δική της περίπτωση; Το να «δαμάζει» τους υπερήχους τόσο για διαγνωστικούς όσο και για θεραπευτικούς σκοπούς ενάντια σε άκρως κοινές μορφές καρκίνου, και όχι μόνο.
Ερευνήτρια εξ απαλών ονύχων Η δρ Κονοφάγου γεννήθηκε στο Παρίσι αλλά τελείωσε το λύκειο στην Ελλάδα – αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή το 1989. Οπως η ίδια λέει «η επιστήμη μπήκε στη ζωή μου από μικρή ηλικία. Σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι και οι δύο γονείς μου είναι διδάκτορες, ο μπαμπάς χημικός μηχανικός και η μαμά οικονομολόγος και από μικρά παιδιά εγώ και ο αδελφός μου αναλύαμε μαζί τους πλήθος επιστημονικών θεμάτων. Καταλυτικής σημασίας ήταν για μένα ένα ταξίδι που έκανα με τη μητέρα μου στις ΗΠΑ όταν ήμουν 12 ετών για δικούς της ερευνητικούς λόγους. Επισκεφθήκαμε το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και το ΜΙΤ όπου εκεί για πρώτη φορά έμαθα την ύπαρξη του πεδίου της Βιοϊατρικής Μηχανικής. Με μάγεψε αμέσως αφού συνταίριαζε τη Μηχανική με την προσφορά στον πληθυσμό μέσω ιατρικών εφαρμογών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή. Στα 12 έτη μου ήξερα τι ήθελα να γίνω όταν θα μεγάλωνα». Έχοντας λοιπόν ξεκάθαρο τον στόχο στο μυαλό της, ήταν επόμενο το ότι μετά τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, παρότι είχε συγκεντρώσει αρκετά μόρια για εισαγωγή στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, αποφάσισε ότι δεν ήθελε να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ετσι, επέστρεψε στη γενέτειρά της, το Παρίσι, όπου αρχικώς σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Paris VI Βιοφυσική και Φυσικοχημεία – έλαβε το δίπλωμά της το 1992. Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στη Βιοϊατρική Τεχνολογία στο Imperial College του Λονδίνου και διδακτορικό στη Βιοϊατρική Τεχνολογία στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον στο Τέξας, το οποίο και ολοκλήρωσε το 1999. Από το 1999 ως το 2003 η δρ Κονοφάγου ακολούθησε μεταδιδακτορικές σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, όπου και έλαβε θέση λέκτορα. Το 2003 εξελέγη επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Βιοϊατρικής Τεχνολογίας της Σχολής Μηχανικών και Εφαρμοσμένων Επιστημών, όπως και στο Τμήμα Ακτινολογίας του Κολούμπια, και από το 2014 είναι τακτική και επίτιμη καθηγήτρια στο Κολούμπια, όπου διευθύνει το Εργαστήριο Υπερήχων και Ελαστικής Απεικόνισης. Μια πορεία συνεχώς ανοδική με περισσότερες από 210 δημοσιεύσεις και 450 παρουσιάσεις σε διεθνή συνέδρια ως σήμερα, καθώς και με πλήθος βραβεύσεων, όπως από το Εθνικό Ιδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ, τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Ιατρικών Υπερήχων και την Ακτινολογική Εταιρεία Βόρειας Αμερικής. Υπέρηχοι και για θεραπεία Αυτό που κάνουν η καθηγήτρια και η ομάδα της, η οποία αριθμεί περί τα 30 άτομα, είναι να αναπτύσσουν νέες τεχνικές υπερήχων για ελαστική απεικόνιση – η ελαστογραφία, όπως ονομάζεται η εξέταση, ουσιαστικώς αποτυπώνει το πώς αλλάζει η ελαστικότητα διαφορετικών ιστών όταν υπάρχει όγκος – αλλά και για θεραπευτική παρέμβαση σε πλήθος νόσων, από τον καρκίνο ως τη νόσο του Πάρκινσον. «Η ελαστογραφία μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη σε περίπτωση κάποιων όγκων που δεν αποτυπώνονται στον «κλασικό» υπέρηχο. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι το διηθητικό πορογενές καρκίνωμα του μαστού στο οποίο η ελαστογραφία μπορεί να αυξήσει την ακρίβεια των υπερήχων από 70% σε πάνω από 90%. Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στον καρκίνο του προστάτη, του θυρεοειδούς ή του ήπατος, η ελαστογραφία έχει πολύ μεγάλη διαγνωστική αξία». Οι υπέρηχοι όμως μπορούν και να θεραπεύσουν, σύμφωνα με τη δρα Κονοφάγου. «Η λογική είναι αντί να αφαιρείται ένας όγκος, να καυτηριάζεται και να καταστρέφεται με χρήση υπερήχων. Στις ΗΠΑ οι θεραπευτικοί υπέρηχοι εφαρμόζονται ήδη σε περιπτώσεις καρκίνων του προστάτη και τα μέχρι στιγμής συγκριτικά αποτελέσματα δείχνουν ότι είναι ανώτεροι της κλασικής χειρουργικής επέμβασης. Το ζήτημα είναι ότι η προσέγγιση δεν καλύπτεται – κοστίζει περί τις 10.000 δολάρια -, και γι’ αυτό δεν έχει ακόμη μεγάλη διάδοση. Ωστόσο, πιστεύω ότι διαθέτει τεράστια δυναμική σε πλήθος πεδίων, ακόμη και στα νευροεκφυλιστικά νοσήματα όπως η νόσος του Πάρκινσον, στην οποία καυτηριάζονται με υπερήχους συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου ώστε να σταματά το τρέμουλο των ασθενών». Η Ελληνίδα ερευνήτρια εργάζεται εντατικά προκειμένου να «παντρέψει» την ελαστογραφία με τους θεραπευτικούς υπερήχους. «Πιστεύω ότι μπορούμε να επιτύχουμε απεικόνιση των όγκων με τους υπερήχους και στη συνέχεια καταστροφή τους και πάλι μέσω υπερήχων. Επιθυμώ κάποια μέρα να εφαρμοστούν ευρέως οι προσεγγίσεις αυτές και στην Ελλάδα και για τον λόγο αυτόν έχω αρκετές συνεργασίες με συναδέλφους ελληνικών πανεπιστημίων». Η Ελλάδα βρίσκεται άλλωστε πάντα μέσα στην καρδιά της – ως εκ τούτου, δέχθηκε και την πρόταση να αποτελέσει ένα από τα μέλη του νέου Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας (ΕΣΕΤΕΚ) με άλλους έγκριτους συναδέλφους της. «Θεωρώ ότι η Ελλάδα δίνει πολύ καλές θεωρητικές βάσεις στους επιστήμονες, αλλά σε εκείνο που υστερεί είναι οι υποδομές σε ό,τι αφορά κυρίως την εφαρμοσμένη έρευνα. Και αυτό θα προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε κατά το δυνατόν μέσα από το έργο του ΕΣΕΤΕΚ». Κλείνοντας, έχει μια συμβουλή – ως μαμά δύο παιδιών, του 10χρονου Φίλιππου και του οκτάχρονου Αρη -, συγκεκριμένα προς τις γυναίκες που θέλουν να ασχοληθούν με την έρευνα. «Μπορεί σε μια γυναίκα να φαίνεται δύσκολο να ισορροπήσει την ακαδημαϊκή καριέρα με την οικογένεια, ωστόσο η ακαδημαϊκή καριέρα μπορεί να προσφέρει ευελιξία στην καθημερινότητα. Γι’ αυτό έχω να πω σε όλες τις γυναίκες που αγαπούν την έρευνα να μη διστάσουν. Μπορούν να χωρέσουν δύο αγάπες μέσα στη ζωή μας, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά!». Δείτε τη συνέντευξη της Ελίζας Κονοφάγου:
Elisa Konofagou, is going beyond ultrasounds traditional application as a diagnostic tool, using it to treat diseases like cancer, Alzheimers, and Parkinsons. In the area of oncology, Konofagou has found that ultrasound can distinguish benign from cancerous tumors and that its beam can be aimed with extreme precision to detect and ablate, or destroy, the abnormality. In the area of neurology, she is deploying ultrasound to temporarily open the blood-brain barrier to help treat patients with diseases like Alzheimers, Parkinsons, and ALS.
Η Ελίζα Κονοφάγου, υπερβαίνει την παραδοσιακή εφαρμογή των υπερήχων ως διαγνωστικό εργαλείο, χρησιμοποιώντας το για τη θεραπεία ασθενειών όπως ο καρκίνος, το Αλτσχάιμερ και το Πάρκινσον. Στον τομέα της ογκολογίας, ο Κονοφάγου διαπίστωσε ότι ο υπέρηχος μπορεί να διακρίνει τους καλοήθεις από τους καρκινικούς όγκους και ότι η δέσμη του μπορεί να στοχεύσει με εξαιρετική ακρίβεια για να ανιχνεύσει και να αφαιρέσει ή να καταστρέψει την ανωμαλία. Στον τομέα της νευρολογίας, χρησιμοποιεί υπερήχους για να ανοίξει προσωρινά τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό για να βοηθήσει στη θεραπεία ασθενών με ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ, το Πάρκινσον και το ALS.
