Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια φάρμα στην Αγγλία και συγκεκριμένα στην φάρμα του κυρίου Τζόουνς. Τα ζώα της φάρμας υποκινούμενα από ένα γέρικο γουρούνι με το όνομα Μέιτζορ σχεδιάζουν την επανάσταση τους. Πρωταρχικός τους στόχος είναι η δίωξη του ανθρώπου αφέντη τους και η αυτοδιαχείριση της φάρμας. Ο στόχος τους στέφθηκε με επιτυχία και η φάρμα πλέον ανήκει στα ζώα και διοικείται από αυτά. Την εξουσία αναλαμβάνουν τα γουρούνια με αρχηγό τον Σνόουμπολ, ένα ικανό γουρούνι όμως υπάρχουν έντονες πολιτικές συγκρούσεις ανάμεσα στον Σνόουμπολ και ένα άλλο γουρούνι, τον Ναπολέοντα.
Η μανιώδης φιλοδοξία για εξουσία του Ναπολέοντα, ανατρέπει όλο το σκηνικό όπου με τη βοήθεια των σκύλων, καταλαμβάνει με τη βία την διαχείριση της φάρμας και ο Σνόουμπολ διώκεται και απομακρύνεται. Οι αυθαιρεσίες φτάνουν πια στο έπακρον, όμως τα ζώα παραπλανιούνται χάρη στη συνεχή προπαγάνδα που ασκείται. Έτσι τα ζώα της φάρμας καταλήγουν να εργάζονται περισσότερο κερδίζοντας λιγότερα, ικανοποιώντας με αυτόν τον τρόπο τις φιλοδοξίες του Ναπολέοντα. Πλέον τα γουρούνια αρχίζουν να ενεργούν τόσο απολυταρχικά σε σημείο οπού η δικτατορία που έχουν επιβάλλει να είναι σκληρότερη και από εκείνη του κυρίου Τζόουνς. Έτσι ανέσεις των ζωών συνεχώς μειωνόταν, ενώ τα προνόμια των γουρουνιών συνεχώς αυξανόταν.
Ο Τζωρτζ Όργουελ γεννήθηκε 25 Ιουνίου 1903 στο Μοτιάρι της Βρεττανοκρατούμενης τότε Ινδίας, σαν Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ (το Τζωρτζ Όργουελ ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που υπέγραφε τα έργα του) και πέθανε πολύ νέος, από φυματίωση 21 Γενάρη 1950 στο Λονδίνο, στα 47 του χρόνια. Υπήρξε πάντα πολιτικοποιημένος, αρχικά στον κομμουνισμό κι αργότερα εναντιώθηκε και μάλιστα με σφοδρό τρόπο, αλλά παρέμεινε σε μια κατάσταση ιδεατά αριστερών τάσεων. Επίσης παρέμεινε πολύ ιδεαλιστής, ρομαντικά ιδεαλιστής στο βάθος και πολύ ευαίσθητος, όπως φανερώνουνε πτυχές των έργων του. Αξίζει να σημειωθεί πως είχε πολεμήσει κατά του Φράνκο στον Ισπανικό Εμφύλιο κι έγραψε το βιβλίο «Φόρος Τιμής Στην Καταλονία». Είχε πλάσει με τη φαντασία του ένα κόσμο, «όχι τέλειο, δεν πετούσε δα και στα σύννεφα, αλλά έναν έστω καλλίτερο, μακρυά από ολοκληρωτικά καθεστώτα και πιο κοντά στον Άνθρωπο», βάσει της τελευταίας του συνέντευξης στο σανατόριο που νοσηλευότανε, λίγο πριν πεθάνει.
Η Φάρμα Των Ζώων, ήτανε το προτελευταίο βιβλίο του που το εξέδωσε το 1945, 5 χρόνια πριν πεθάνει –το τελευταίο του ήτανε το επικό 1984 που εκδόθηκε το 1949, 1 χρόνο πριν το τέλος του. Το έγραψε μεταξύ Νοέμβρη 1943 και Φλεβάρη 1944 και δυσκολεύθηκε πολύ να βρει εκδότη που θα δεχόταν να το αναλάβει. Το βιβλίο αναφέρεται σαφέστατα στη σοβιετική επανάσταση του 1917 όπως επικράτησε αργότερα και κυρίως βάλλει με σατιρικό τρόπο κατά του τότε πανίσχυρου άνδρα κι επικεφαλής (αφού είχε σκοτώσει όλους τους κυριότερους αντιπάλους του και συνέχιζε να σκοτώνει ή να εξορίζει όποιον σήκωνε κεφάλι με εναντιώσεις ή αντιρρήσεις στη πορεία της διακυβέρνησής του), του Ιωσηφ Βησσαριόνοβιτς Τσουχασβίλι ή επί το γνωστότερον, Στάλιν –που θα πει Ατσάλι. Πράγματι με το Λέοντα Τρότσκυ νεκρό και μετά το θάνατο του Βλαδιμίρ Ίλιτς Λένιν, εκείνος επικράτησε στην εξουσία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Το συγκλονιστικό σε τούτο το έργο είναι πως σατιρίζει, με μιαν εσάνς χιούμορ, που ωστόσο, όχι μόνο δεν χαμογελά κανείς, αλλά συγκλονίζεται από την ωμή και τάχα ήπια σκληράδα του. Επίσης το κομβικό σημείο που πραγματικά πάντα εξέπληττε σε τέτοιες περιστάσεις, είναι πως ο εκάστοτε κυβερνών, λες και πραγματικά θεωρεί πως έχει πια τόσο πολύ σημασία, να διατηρεί την επίφαση τη λείας κι αγνής ετικέτας τιμιότητας και νομιμότητας, ιδιότητες που περιλούζει τις ενέργειές του, λες και παίζει ρόλο σημαντικό. Σα να ‘λεγε κανείς πως αν περιλούσει τα κόπρανα με άρωμα, δεν θα είναι πια κόπρανα, αλλά… αρωματικά χώρου. Να κρατηθούνε τα όποια προσχήματα με κάθε κόστος, ακόμα και με τέτοιο τρόπο που είναι χειρότερου αποτελέσματος τελικά, παρά αν ήταν απλώς, μη κρατούμενα. Ίσως μεν να θέλει να δείξει στους αμύητους και τους αψύλλιαστους πως όντως είναι καθ’ όλα νόμιμες ενέργειες, αλλά πιο πολύ υποθέτει κανείς πως είναι ένα ηδονικό φετίχ, το να φαντάξει… υπέροχος κι αδέκαστος.
Η υπόθεση είναι απλή: Οι άνθρωποι στη Φάρμα των ζώων, βασανίζουν, κακομεταχειρίζονται και καταπιέζουν τα ζώα. Ένα γουρούνι πανέξυπνο, οργανώνει την Επανάστασή τους. Αμέσως μετά την επικράτησή τους, ένα άλλο Γουρούνι με πιο πολύ μπράτσα, παρά μυαλό, αντίθετα από τον εμπνευστή της, αναλαμβάνει την εξουσία, αφού καταφέρνει να εκδιώξει από τη Φάρμα τον φυσικό ηγέτη της. Τα πράγματα αλλάζουν, οι νόμοι που ‘χε θεσπίσει ο πριν κι ήτανε κάπως λογικοί κι αντιδραστικοί, τροποποιούνται. Η πίεση αντί να ελαφρώσει τώρα επιδεινώνεται, με το πρόσχημα πως τώρα πρέπει να δουλέψουνε για πάρτη τους, να στηλώσουνε τη Φάρμα και να δείξουνε πως μπορούνε καλύτερα από τους προκατόχους τους. Στην ουσία είναι ο Αρχηγός που θέλει να δρέπει οφέλη κι ανέσεις ενώ τα λοιπά ζωντανά σκίζονται στη δουλειά. Οι κύριοι χαρακτήρες-ζώα, φωτογραφίζουν κι ένα σημαντικό πρόσωπο της εξουσίας του σταλινισμού: Π.χ. ο αρχικός υποκινητής είναι ο Τρότσκυ, ο κακός συνεχιστής ο Στάλιν κι ο μικρός ασήμαντος, φωτογραφίζει τον υπεύθυνο προπαγάνδας, τον Μολότωφ κ.λπ.
Στο συγκλονιστικό φινάλε, ο αρχικός νόμος που είχε θεσπιστεί: Όλα Τα Ζώα Είναι Ίσα, διολισθαίνει στο: Όλα Τα Ζώα Είναι Ίσα, Αλλά Μερικά Είναι Πιο Ίσα Από Τα’ Άλλα, κι είναι η φράση που κλείνει το βιβλίο. Αυτή η μια φράση, είναι τόσον απίστευτη και τόσον ευρηματική, που μπορεί να ξεχάσει κανείς όλο το έργο, να πάθει αμνησία και να ξεχάσει ό,τι έχει διαβάσει ή διδαχθεί στη ζωή του, μα τούτη δε θα τη ξεχάσει ποτέ. Και να ‘θελε δηλαδή δεν θα μπορούσε, γιατί τη «βλέπει» και την «ακούει» καθημερινά στην ίδια του τη ζωή.
Αξίζει όμως να σημειωθεί πως ενώ ο Όργουελ σατίρισε το καθεστώς το μετά το 1917, χρόνια πριν, ένα σωρό άλλοι καλλιτέχνες Ρώσοι, είχανε στηλιτεύσει συγκαλυμμένα, με προεξάρχοντα τον Νικολάι Γκόγκολ, -αλλά χωρίς να εξαιρέσουμε και άλλους- το αμέσως προηγούμενο καθεστώς του Τσάρου. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι το, δυστυχώς ημιτελές βιβλίο του, Οι Νεκρές Ψυχές, που αν κι ατελές έχει μείνει μοναδικό έργο για το είδος και τη δομή του με τον τρόπο που παρωδεί τα τότε γύρω του δεδομένα. Συνεπώς, δεν είναι πολιτικής τάσης, πεποίθησης ή πιστεύω, το πρόβλημα, αλλά όπως έχει ξανατονιστεί, είναι η μανία της Εξουσίας σαν εθισμός ναρκωτικού, και φυσικά το πανταχού παρόν Χρήμα & Συμφέρον, που φταίει πάντα. Γιατί όλα μα όλα, τα καθεστώτα, απ’ άκρου σ’ άκρον της πολιτικής σκηνής, έχουνε τις ίδιες λειτουργίες, -απλά το όνομα αλλάζει, κι εντάξει, ο βαθμός βιαιότητας που τις εφαρμόζει.
Το βιβλίο αυτό αρχικά αντιμετωπίστηκε άσχημα, αργότερα όμως απετέλεσε θέμα ατελείωτων συζητήσεων, σχολιασμών, κριτικών με κυρίως επαίνους. Στις μέρες μας, έφτασε να λογίζεται σαν ένα από τα κορυφαία του αιώνα και μάλιστα σχετικά πρόσφατα, το 2012, τοποθετήθηκε πολύ ψηλά στη λίστα των τοπ συγγραμμάτων παγκοσμίως κι όλων των εποχών. Είναι σχεδόν μοναδικό σαν σύγγραμμα, σχεδόν ανάδελφο.
Ο Όργουελ, έγραψε κι άλλο ένα επικό κι εξίσου συγκλονιστικό βιβλίο, το 1984, αλλά κι άλλα πεζά, δοκίμια, άρθρα και ποιήματα, που όλα τους αξίζουν να τύχουνε της προσοχής ενός κοινού που ξέρει να διαβάζει σπουδαία και σημαντικά βιβλία. Ναι! υπήρξε πρώτα ποιητής, ύστερα πολιτικοποιημένος και μετά άνθρωπος και μάλιστα ευαίσθητος, παρ’ όλη την τραχύτητα που βγαίνει συχνά από τις σελίδες του. Ένας αλαφροΐσκιωτος καλλιτέχνης με όραμα, που δυστυχώς δεν είδε, αλλά και δεν θα προλάβαινε, σε μόλις 47 χρόνια ζωής, με τα προς το τέλος του χρόνια, πολύ καταπονημένος από τη νόσο και νικημένος. Στο youtube, υπάρχουνε τα τελευταία του λόγια σε μια συνέντευξη που παραχώρησε λίγες μέρες προτού πεθάνει, αφήνοντας μάλιστα μια παρακαταθήκη, που αξίζει να την αναζητήσει κανείς και να την ακούσει προσεκτικά.
